Na "Essential Killing", tak jak mam w zwyczaju, poszedłem bez uprzedniego czytania recenzji. Film dość przyjemny w odbiorze i o dziwo nienudny, pomimo wielu niedoskonałości i naiwności. Gatunkowo żaden, coś jak film przygodowy - impresja, krótki, niespodziewanie zakończony, z charakterystyczną dla Skolimowskiego słabością fabularną, za to wyróżniający się wyobraźnią i realizacją plastyczną. Miałem chwilami wrażenie, jakbym widział uśmieszek reżysera, który urządził nam filmową hucpę, sfinansowaną na hasło "więzienia CIA w Polsce", podczas gdy prawdziwym jego celem była celuloidowa realizacja fantazji erotycznej, z udziałem karmiącej kobiety w lesie. Przy okazji udało się zatrudnić żonę Romana, mimo że nie za bardzo było do czego.
Więcej wrażeń, niż sam film, przyniosła lektura jego prasowych omówień. Ze zdumieniem stwierdziłem, że recenzenci, w większości, zupełnie poważnie próbują dowodzić, że to film o samotnym, zaszczutym bohaterze, który musi zabijać, żeby przeżyć, i że jest to dobry, a nawet znakomity film o tym. Bronią więc hasła, pod którym film jest sprzedawany. Ta śmiertelna powaga, i zadęcie, z jakim to robią, wydają mi się śmieszne. Jeśliby bowiem tak patrzeć na ten film, to moim zdaniem jest on zupełnie nieudany. Brakuje dramaturgii, bohater i jego los niewiele nas obchodzą, nie przeżywamy jego tragedii, nie współodczuwamy. Cała historia jest zbyt płaska, następujące po sobie epizody - słabe aktorsko, często mało klarowne, często nieprawdopodobne. Montaż sprawia niekiedy fatalne wrażenie, choć to raczej brak dobrze nakręconego materiału, niż nieumiejętne jego zmontowanie. "Essential Killing" można, w ostateczności, zobaczyć - chociaż nikomu go nie polecam - jako przygodowy film o tym, co może spotkać afgańskiego uciekiniera w polskim lesie zimą. Jeśli jednak ktoś weźmie za dobrą monetę recenzje prasowe - zawiedzie się srodze.
- - - - -
"Essential Killing", reż. Jerzy Skolimowski, Irlandia, Norwegia, Polska, Węgry 2010 
