UWAGA. Omówienie filmu "Nie opuszczaj mnie" zawiera "spoiler interpretacyjny".
"Inside Job"
Pasjonujący film, niezależnie od tego, czy daje kompletne wyjaśnienie kryzysu finansowego i czy jest całkowicie wolny od akcentów propagandowych. Zasadnicze mechanizmy psychologiczne, społeczne i ekonomiczne, które doprowadziły do zapaści, są w nim pokazane przekonująco. To film typu "gadające głowy", mimo to atrakcyjny w odbiorze, dynamicznie zmontowany, z premią w postaci bardzo efektownych panoram Manhattanu. Ilość przedstawionej informacji może przytłaczać, często ma się ochotę coś "przewinąć do tyłu", jednak zasadniczy przekaz jest klarowny. Spektakularnym sukcesem autorów jest to, że kilku "bohaterów" kryzysu udało się "przygwoździć" w trakcie nagrywanej rozmowy, niektórzy z rozmówców sprawiają wrażenie, jakby dopiero podczas wywiadu uświadomili sobie swoje grzechy. Nie ma wśród nich jednak najważniejszych figur, takich jak Alan Greenspan - ci odmówili udziału w filmie.
Niestety, jedyna kopia grana w Warszawie (czyżby zarazem jedyna w Polsce ?!!) jest nieostra, lub na moim seansie zawalił operator. Niestety też, dystrybutor nie zadbał o czytelność polskich napisów - w znacznej części biały tekst trzeba odczytywać z białego tła.
Inside Job, reż. Charles Ferguson, USA 2010 
- - - - -
"Poznasz przystojnego bruneta"
Rondo a la Woody, firmowy miks Allena. Można na to wyjść wieczorem do kina, jak do operetki i spędzić dwie godziny na godziwej rozrywce, ale bez dużej satysfakcji. Jeśli ktoś lubi Allena, nie będzie się nudził, nie wyniesie też jednak z kina bagażu nowych przemyśleń i refleksji. Generalnie film przyzwoicie zrobiony, choć Naomi Watts raczej nie daje rady, a finał się nie udał.
Allenowskie motywy, znane z jego wcześniejszych filmów, wybrzmiewają tu o wiele mniej wyraziście i przekonująco, niż w oryginałach, np. perypetie starzejącego się bohatera, który ucieka od żony do seksownej młódki, są tylko cieniem, czy może raczej papierowym szablonem, tego motywu z "Mężów i żon". Prawdę mówiąc, taśmowa metoda wypuszczania co rok nowego filmu w wykonaniu Allena zaczyna mnie nieco irytować, bo mistrz wyraźnie popada w nonszlancję i rutynę. O wiele ciekawszy od nowej produkcji wydał mi się przeprowadzony z tej okazji wywiad z reżyserem w telewizyjnym "Kocham kino", szkoda, że taki krótki.
Poznasz przystojnego bruneta, reż. Woody Allen, Hiszpania, USA 2010 
- - - - -
"Nie opuszczaj mnie"
Mniej więcej w 1/3 seansu można dojść do wniosku, że to marnej jakości film dla młodzieży, w którym wyjątkowo nieciekawie i nieprzekonująco opowiedziana intryga s-f jest tylko sztafażem dla banalnej historii miłosnej. Odbiór zmienia się zasadniczo, gdy przychodzi refleksja, że dramatyczna sytuacja filmowych bohaterów de facto nie różni się niczym od sytuacji ciężko chorych w świecie realnym, skąd już tylko krok do uświadomienia sobie, że ten stan opresji jest udziałem tak naprawdę nas wszystkich. Z tego punktu widzenia, pozorne słabości narracji okazują się świadomymi i celowymi decyzjami reżysera, a cały film - sprytnie pomyślanym memento mori.
Taka interpretacja pozwala odnaleźć w "Nie opuszczaj mnie" coś ciekawego, i nawet przejmującego, z drugiej jednak strony, ujawnia pewną doraźność filmu, gazetkowość (pomimo dopracowanych zdjęć), tak jakby za plecami reżysera stał zamawiający biskup.
Nie opuszczaj mnie, reż. Mark Romanek, USA, Wielka Brytania 2010
